Clubdenken versus teamdenken; teamindelingen, fatsoen en elkaar aanspreken

Beste leden, we zijn een hockeyclub en daar bent u lid van. In 1898 werd door vijf clubs in hotel Krasnapolsky te Amsterdam de NHBB opgericht, wat in 1938, mede door de LHC, werd omgedoopt tot de KNHB zoals wij die nu kennen. Inmiddels telt Nederland meer dan driehonderd hockeyclubs. Om de competitiewedstrijden tegen andere clubs zo goed en eerlijk mogelijk te laten verlopen, bestaat er tot op de dag van vandaag een wedstrijdreglement. Dit reglement geeft aan dat een wedstrijd gespeeld wordt met tien spelers en één keeper in het veld en met maximaal vijf spelers op de bank. Om deze en om geen enkel andere reden zijn onze leden daarom onderverdeeld in teams.

Uiteraard snap ik als geen ander hoe mooi en leuk het is wanneer teams onveranderd en in dezelfde samenstelling jarenlang samenspelen. Hierdoor ontstaan soms vriendschappen voor het leven zoals ook jaarlijks weer te zien is op onze unieke Sterrendag. Echter, je bent primair lid van de LHC en daarnaast zit je in een team. Kijkt u wel eens bij de Kabouters en de Benjamins? Die spelen nog geen wedstrijden en dat is dus één groep van jongens en meisjes en die maken met zijn allen onbezorgd plezier.

Later worden dit drietallen, zestallen en dan achttallen en dan pas elftallen. Alleen al om die reden worden we als club door de reglementen gedwongen om jaarlijks aan de samenstelling van de teams te sleutelen. En dat is ook goed! Je leert meer clubleden kennen en kinderen worden al jong geprikkeld om hun sociale vaardigheden te ontwikkelen.

Wij mogen in onze handen knijpen dat wij bij de LHC vrijwillige mensen hebben die zich jaarlijks weer meerdere dagdelen per week heel hard inzetten om dit goed te laten verlopen. Deze TC-leden in de vorm van lijncoӧrdinatoren doen een poging om naast werk en gezin zoveel mogelijk van het hockeyspel en -plezier van onze kinderen mee te krijgen en dat te begeleiden. Zij proberen benaderbaar te zijn voor zowel ouders, trainers, kinderen als coaches. Richting het einde van het seizoen delen zij onze kinderen dan in, in hun nieuwe team in een nieuwe leeftijdscategorie, precies zoals de reglementen van de KNHB dat van ons vereisen. Deze indelingen zijn soms moeilijk te maken. Stel dat je 33 kinderen hebt te verdelen, maak je er dan 2 of 3 teams van?

Toch lukt het hun jaarlijks weer en zo ook in de aanloop van dit seizoen. Meer dan 300 kinderen lijken naar de tevredenheid van meer dan 95% van al deze jeugdleden en hun ouders in een team te zijn ingedeeld. Een uitstekende prestatie. Voor de leden of ouders die zich hier niet in vinden konden of die vragen hadden was er een avond in het clubhuis georganiseerd.

Vanwaar dan dit lange betoog? Dit betoog heeft te maken met het gedrag en de reacties van een op één hand te tellen aantal individuele ouders. Ik heb het dus over een daadwerkelijk zeer laag procentueel deel. Of men het nu eens is met een beslissing of niet, de manier waarop sommige lijncoӧrdinatoren door deze mensen de afgelopen tijd zijn bejegend is daadwerkelijk buiten elke vorm van fatsoen. Daar ik het zelf ook niet fatsoenlijk vind voor de kinderen van deze mensen om ze hier met naam en toedracht te noemen wil ik u allen iets anders verzoeken. Namelijk het volgende; waardeer onze vrijwilligers!

Complimenteert u wel eens een coach? Een dame achter de bar? Een jeugdscheidsrechter? Iemand van de ledenadministratie die tot diep in de nacht registraties zit te doen? Een ouder die tijdens het jeugdfeest in de regen met een zaklamp rondjes om onze club heen wandelt? Of een lijncoӧrdinator? Of beter nog, doe mee, want zij hebben met elkaar ontzettend veel plezier! Zij zijn de club en worden gewaardeerd. Bent u het een keer niet eens? Geen enkel probleem, probeer het concreet te maken. Hoort u iemand onfatsoenlijk klagen? Spreek elkaar daar dan alstublieft ter plekke op aan. Dat poog ik bij dezen.

Tom van der Laan
Voorzitter LHC