GEEF DE STICK DOOR: 5 vragen aan Annemiek van Drunen

Wie zorgt ervoor dat de velden er altijd keurig bij liggen en hoeveel tijd gaat daarin zitten? Wie regelt de administratie of de inkoop van materialen? Wie plant de wedstrijden en regelt er scheidsrechters? Deze rubriek laat je kennis maken met onze vrijwilligers. Julia Heitmeijer gaf begin september de stick door aan Annemiek omdat zij een belangrijke rol speelt voor de teams, trainers en coaches van de Lochemse Hockey Club.

Dankjewel Julia voor het doorgeven van de stick! Leuk dat je aan mij denkt. Het voelt wel een klein beetje als vals spelen, omdat deze rubriek bedoeld is om de vrijwilligers in het zonnetje te zetten. Ik doe ook dingen uit fanatisme en enthousiasme voor de club, dus af en toe ben ik tóch ook vrijwilliger bij de LHC.
Mijn naam is Annemiek van Drunen en ik kom uit het prachtige Brabantse plaatsje Drunen. (It’s in the name) Ik ben 27 jaar oud. Daarvan heb ik de eerste 17 jaar gespendeerd in Drunen om het leven te ontdekken, 4 jaar in Maastricht om Hoge Hotelschool te studeren, 1,5 jaar in Valencia om tapas te eten, cocktails te drinken en te hockeyen en nu sinds 4 jaar in Lochem vanwege de liefde.

Sinds vorig seizoen ben ik actief bij de LHC als trainer. Dit jaar begeleid ik, naast het geven van trainingen, ook intensiever de trainers en sta ik ook elke zaterdag bij de thuiswedstrijden te kijken om de coaches te begeleiden.

Mijn liefde voor hockey is lang geleden begonnen. Ik hockey sinds ik 8 jaar oud ben, omdat een vriendinnetje hockeyde. Al snel bleek ik het spelletje aardig onder te knie te hebben en speelde ik bij Drunen mooie wedstrijden. Vanaf de B-leeftijd heb ik altijd dubbel getraind en gespeeld bij Dames 1. (Ik ben dan ook groot voorstander om de jeugd gewoon ‘jeugd’ te laten zijn, maar om de potentie van de kinderen te stimuleren door met Dames 1 extra mee te laten doen) In mijn jeugdjaren heb ik altijd onder leiding van Claudie Scheerens gehockeyd. Fantastische begeleiding, die mijn enthousiasme voor de hockey heeft vergroot. In Dames 1 kwam ik te spelen bij Jos Nonnekes. Ik heb hem nog gevolgd toen hij richting Tegelen ging. Daar heb ik twee jaar ‘gehockeyd’….nou ja, min die twee ernstige enkelblessures dan.

Toen ik mijn studie Hoge Hotelschool had afgerond, ben ik er even tussenuit gepiept. Ik had al een half jaar stage gelopen in Valencia, maar toen had ik te weinig tijd om echt te genieten. Dus ik reed na mijn studie met mijn broer in mijn autootje richting Valencia en heb daar uiteindelijk een jaar genoten van de zon, het lekkere eten, vriendinnen en hockey. De hockeyervaring daar was briljant. Uitwedstrijden daar zijn niet een uurtje rijden….. Nee, mijn allereerste uitwedstrijd was naar Ourense in het noordoosten van Spanje. Ik sprak de taal niet goed, dus ik wist alleen dat ik om half 8 ’s ochtends zou worden opgehaald. Daar stond ik dan om half 8 ’s ochtends in mijn hockeykleren. Iedereen keek me al raar aan en vroeg me waarom ik mijn hockeyschoenen al aan had. Bleek (na 13 uur) dat het 13 uur rijden was. Iedereen had kussentjes en muziek bij zich. En ik? Ik had gelukkig mijn toilettas nog meegenomen…. Eenmaal in Ourense gingen we om 23.00 uur nog aan een driegangendiner om vervolgens te gaan overnachten in een hotel. De volgende ochtend vroeg speelden we pas onze eerste wedstrijd. Dus…J Elke volgende uitwedstrijd was ik voorbereid. Ik heb daardoor wel in Sevilla, Madrid, Barcelona en Bilbao gespeeld.
Mooie ervaring, waarbij we ook veel oefenwedstrijden tegen Nederlandse teams speelden, die daar op trainingskamp waren. Dat bracht uiteraard ook hilarische situaties met zich mee, omdat ze geen idee hadden dat ik Nederlands was. Bedenk zelf maar wat daar gebeurd is.

Goed, ik dwaal af.
Toen ik in Lochem kwam wonen, heb ik de club benaderd met de vraag of ik eens wat trainingen kan geven. Toentertijd werd daar niet op gereageerd, dus heb ik dat laten gaan. Een jaar later stond ik op het punt om ontslag te nemen bij mijn vorige baan, toen ik een telefoontje pleegde met de vraag of ik dat seizoen iets kon betekenen. Er werd enthousiast gereageerd, dus ik switchte van baan.

Sinds vorig jaar ben ik fanatiek bezig gegaan met de begeleiding van teams bij de hockeyclub. Ik word zo enthousiast van het begeleiden van teams, het enthousiasmeren van teams en het aanwakkeren van het fanatisme in de kinderen. Ik zie veel potentie in de jeugd van Lochem en dat wil ik er graag uit hebben. Soms blijkt dat mijn valkuil te zijn, omdat ik harder ga dan soms kan.
Ik vind het de uitdaging om elk team op zowel hockey technisch als sociaal niveau te begeleiden. Bij het ene team heb je een hele andere aanpak dan bij het andere team. Het is de kunst om daar mee om te gaan.
Ik merk nog steeds mijn enthousiasme om training te geven. Elk uur is weer anders, elk team is weer anders, elke training is weer anders. En dat houdt mijn baan zo leuk!

Vanaf dit seizoen begeleid ik ook wat meer de trainers en de coaches, zodat er een betere samenwerking is om het team beter te maken. Door contact met elkaar te hebben over het spel, de kinderen, de training en de wedstrijd kun je met elkaar groeien.

Afgelopen seizoen heb ik zelf MA1 begeleid als trainer en coach. Een ontzettend leuke ervaring en ik heb (en nog steeds af en toe) ontzettend van die meiden genoten. We hebben gelachen, gehuild, gezongen, shuttles gelopen (wat hebben ze me gehaat), gerend, getraind, gemopperd, ruzie gemaakt en weer opgestaan. Een fantastisch jaar dat ik voor geen goud had willen missen.

Ik denk dat er bij Lochem nog veel meer moois kan ontstaan op het gebied van clinics, hockeyfeesten, hockeywedstrijden kijken, familiedag en toernooien. Het echte clubgevoel wordt door deze momenten gestimuleerd. Hoe meer, hoe beter, is dan ook mijn motto. Ik ben ook altijd in voor veel gezelligheid. Ik stimuleer dan ook teams om samen te eten, teamdagen te organiseren, gezelligheid te hebben of juist eens een goed gesprek te hebben. Dan ontstaat er een band en een klik en dat is misschien nog wel veel belangrijker dan naar de training komen.

Verder ben ik blij om te zien dat het bestuur onder leiding van Tom het op dit moment goed aan het structureren is. Ik denk dat het bestuur daarin al een goede stap gemaakt heeft. Het zorgt voor meer duidelijkheid en daar hou ik wel van.

Ook ben ik blij met de samenstelling van de Technische Commissie, omdat ik veelvuldig contact met hen heb over de vooruitgang van de club. In de Technische Commissie zit Hetty. Hetty en ik hebben de afgelopen jaren veel contact gehad over van alles en niks. Hetty vind ik een ontzettende topper. Elke zaterdag zitten we, naast ons werk natuurlijk, slechte grappen te maken. Zij verdient in mijn ogen een ontzettende dikke vette pluim voor al haar werkzaamheden bij de club. Naast scheidsrechterscoördinator, slechte grappenmaker en lijncoördinator Meisjes B en A2 is ze gewoon heel erg aardig en doet ze ontzettend veel voor de club. En waarom? Omdat ze een goed hart heeft!

De stick geef ik door aan Janine Drabbe. Janine heeft mij vanaf minuut één begeleid bij de hockeyclub als trainingscoördinator. Janine en ik spreken dezelfde hockeytaal en als je zoveel met elkaar samenwerkt, dan is dat heel erg prettig. Daarnaast delen we een voorliefde voor kroketten en competitie. Met dezelfde gedrevenheid kijken we naar de hockey. Janine heeft in mijn ogen veel betekend voor de club en voor mij persoonlijk en daarom geef ik de stick door aan haar, nu ze nog nét vrijwilliger is. Ze stopt namelijk met haar werkzaamheden als trainingscoördinator en als coach.